Carli Driessen viste afgelopen mei op stek 16 en schreef dit heerlijk stukje over zijn visvakantie op het betaalwater Domaine de la Vallée.
Toch alleen…
Dinsdagmiddag, twee dagen voor ons vertrek naar Frankrijk, krijg ik Marco aan de telefoon. Ik hoor direct dat er iets niet in de haak is. Hij blijkt tijdens zijn werk een aanvaring te hebben gehad met een of andere zware, stalen laadbak. Z’n pols is zo dik als zijn onderarm en hij zit in het verband…!!!
Bam… in een fractie van seconden krijgt mijn beeld van onze vistrip een volledig ander behangetje. Het samen karpers “jagen” wordt opeens zo’n “lonely wolf” ding. Iets waar ik verder geen bezwaar tegen heb hoor, maar samen vind ik het gewoon leuker, geeft die extra dimensie. Daarbij realiseer ik mij direct hoe erg Marco het zelf moet vinden. Wat zal hij balen man… wat een typisch voorbeeld van pech!
Dus rij ik die donderdagochtend in mijn eentje naar het zuiden... vol gas. De reis loopt werkelijk formidabel en binnen een uniek record ben ik er. De lente is al lekker op gang dus het water en de omgeving ziet er heerlijk uit. God, wat hou ik toch van de lente. Alles wordt wakker en bloeit op. Het is zo’n vreselijk positief signaal. Ik bedoel, de herfst heeft ook zo z’n bijzondere kanten, maar dat depressieve werkt bij mij toch minder.
De uren na aankomst staan in het teken van vaste tradities, waarna na enige tijd de rust weer terugkeert. Ik zak wat vermoeid in mijn stoel. Een libelle op mijn hengel kijkt mij vriendelijk aan, alsof hij mij welkom heet. Ik vereeuwig zijn tronie met een foto. Wanneer ik mijn eerste bak koffie aan het zetten ben sms’t Marco… of ik goed ben geland?!
Gouwe gozer!
Rare jongens …
Ik ken de stek waar ik zit. Ik heb er al eens eerder gevist en met redelijk succes. En zoiets geeft vertrouwen. Al geldt ook hier dat resultaten in het verleden geen garantie geven voor de toekomst. Toch is het handig, omdat je dan een beetje gevoel hebt voor hoe de “schapen” lopen, zal ik maar zeggen… Al veranderd er ook wel wat in een paar jaar. Een groot gedeelte van de bomen is bijvoorbeeld gekapt, waardoor ik nu open en bloot aan het water zit. Niet perse mijn voorkeur. Ik houd meer van een beetje “schuilkelder”. Ook lijken de spots wat gewijzigd, zijn er minder waterplanten en is het water troebel. Jammer wel, want transparantie maakt het allemaal wat spannender.
En had ik destijds behoorlijk last van een groep bijdehante zwanen. Dit keer zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Prima wel, want nu kan ik ook het ondiepe bestoken. Wel zwemt er een hele grote groep eenden. Allemaal mannetjes! Meer dan 20 stuks tel ik en ze zwemmen voortdurend netjes in een clubje bij elkaar. Een mannenclubje… een merkwaardig gezicht wel. Ik vraag mij af waar de vrouwtjes zijn…?! Of wat er zou gebeuren als er een vrouwtje in de buurt komt…?!
Het wordt allemaal nog vreemder als ik ze twee dagen daarna wat broodresten toewerp. Met uiterste bedachtzaamheid naderen een paar van die woerden deze doorgaans zeer gewaardeerde vlokken, maar laten het vervolgens volledig links liggen! Wie had dat gedacht??? Op Rainbow (da’s zijn ook Fransen) gingen ze er blind voor… sloegen ze elkaar de hersens in…?!
En enkele jaar geleden, op dit zelfde water, kwam er ook zo’n groep veren langs waggelen. Ik kon ze toen bijna aanraken zonder dat zij een spier vertrokken. Nu moet ik mijzelf strategisch achter het enige overgebleven stukje struik nestelen om ongestoord een foto te kunnen maken. Op meer dan 5 meter nemen die nichten al de benen…!
Merkwaardig toch die natuur…
Mooi feestje…
Inmiddels is het warmer aan het worden en zo ook de watertemperatuur. Deze ligt al ruim boven de 22 graden en dat is goed nieuws zo eind mei. Grote kans dat de paai voorbij is en de vis hongerig op zoek is naar voedsel. Er waait een zacht briesje en er hangen wat wolken in de hemel, wat wil een mens nog meer…?!
Precies…! Iets van onze vrienden zien natuurlijk en dat lukt nog niet zo goed. Wel komt de ene na de andere brasem op de kant. Niet zo gek overigens, want ik heb voor deze sessie 2 verschillende boilies ontworpen en een daarvan zit vol Krill, vismeel en Robin Red. Toch iets te attractief voor deze situatie als je het mij nu vraagt... wat witvis-gevoelig.
Dat bewijst zich doordat het tweede recept, met zijderups, watervlooien, hennep en een zoete birdfood, het veel rustiger aan doet. Hier geen enkele brasem. De eerste vis die bijt is gelijk een karper en diegene die daarna volgen ook. Wel komt er een steur tussendoor, maar ja… die pakt echt alles. Alleen die ene meerval kan ik wat minder plaatsen. Misschien waren het de zijderupsen en vlooitjes…? Misschien had hij zich gewoon vergist?!
Hoe dan ook, de rooie Vis & Krill ging uiteindelijk ook over op het wenselijke soort (zoals dat toch meestal gaat) en zo eindigde ik mooi met een feestje. Al zijn dubbelruns in je eentje niet iets waar ik echt van kan genieten. Het geeft te veel stress naar mijn mening. Nu zeker omdat ik mijn tweede schepnet bij aankomst handig naar de eeuwige jachtvelden had geholpen en ik het dus verder moest met alleen zo’n Scope-ding. Hartstikke prima spul, daar niet van, maar die stokken weer snel in het spreidblok krijgen is gewoon gekloot! Ben je als een malle pietje aan het prutsen terwijl je tweede hengel om aandacht staat te gillen…!
Lekker heet…
Dus met die vissen ging het best. Met de regelmaat van de klok kwamen er mooie en minder mooie karpers op de kant. Steeds zo rond dezelfde perioden. Hoe prachtig die natuur werkt he… ;-). De “hondsdolle-tijd” was tussen 5.00 en 6.00 uur. Zaterdag was ik er al eerder voor van mijn stretcher gerold om achter mijn hengels te kunnen zitten. Heerlijk als je zo op je wenken wordt bedient. Een mooie tijd wel…
Slechts een klein puntje van kritiek… Georget was die drie dagen vergeten de thermostaat omlaag te draaien. Vrijdag en zaterdag werd het werkelijk focking heet. Nu werd ik 's-nachts wakker gehouden door vis en overdag door de zon. Ik heb even geprobeerd om in mijn bivvy wat te slapen, maar daar wordt je letterlijk niet goed van. Uit pure armoede heb ik provisorisch een zonneklep op mijn luifel gefabriceerd met twee stormpalen en de mat uit de achterbak. Ik heb overigens prachtig grondzeil liggen in de berging… ;-)
Gelukkig bleef het briesje zachtjes waaien en dus viel de schade uiteindelijk wel mee.
Het sneeuwt…?!
Die vrijdag maak ik een van de meest merkwaardige dingen mee in mijn gehele vissersbestaan. Ik zit nietsvermoedend voor mij uit te zweten, als ik opeens bemerk dat er steeds meer pluisjes door de lucht vliegen. Eerst schenk ik er geen aandacht aan. Ik heb meer last van de vliegen en probeer ze door flink te roken wat van mij af te schudden. Maar dan kan ik er toch niet aan ontkomen…
Het is werkelijk net alsof het is gaan sneeuwen! Midden op de dag en in de volle zon… zo’n merkwaardig gezicht! En ik heb absoluut geen idee waar al die “sneeuw” vandaan komt. Ik moet denken aan vrouw Holle in de Efteling, maar dat lijkt mij sterk. Een stukje achter mij waren wat werklieden die middag bomen aan het zagen, dus misschien hadden deze Franse grapjurken een trucje, maar ook zij zijn niet van de partij…
En zo verassend als dat deze lawine aan kwam vliegen, zo plotseling houdt het ook weer op. Het toegangspad naar mijn stek door het bos ligt dik bezaaid... een “zaadlozing” van formaat. Ik kan niet anders concluderen. Wat moeten die bloemen, struiken of bomen een lol hebben gehad… :-)
Food for thoughts
En zo gingen die drie dagen langzaam voorbij. Ik had de warmte getrotseerd en meer als een dozijn brasems, 1 steur, 1 meerval en 16 karpers gevangen. Voldoening genoeg en lekker bezig geweest, maar vrijwel zonder slaap! Ik was kapot man!
Dat merkte ik pas toen ik een uurtje in de auto zat op de terugreis. Mijn ogen vielen letterlijk dicht. Bang! Als de schutsluizen bij IJmuiden, geen houden aan. Ik moest twee keer de auto aan de kant zetten om even een powernap te doen, anders had ik mij zo bij Marco kunnen aansluiten ben ik bang, maar dan erger.
Overigens is hij gelukkig weer aardig hersteld. Het had zomaar slechter kunnen zijn. In oktober gaan we voor een laatste keer naar Great Lake. Het leven gaat door en wij ook! Hopelijk wordt het dan ook een feestje, al is dat water wat minder “vergevingsgezind”… als je begrijpt wat ik bedoel. Een blank ligt daar veel dreigender op de loer.
Mooi wel die afwisseling en dat zo af en toe de natuur je goed gezind is. Het geeft weer energie en vertrouwen om die moeilijke momenten door te komen. Die momenten waarop je denkt te begrijpen hoe de onderwaterwereld werkt, om vervolgens van een koude kermis thuis te komen. Weer wat geleerd kan je jezelf dan vertellen en dat doe ik ook, maar het helpt wel dat die leercurve zo af en toe ook vruchten afwerpt; niets is zo frustrerend als wanneer het licht lijkt te doven aan het einde van de tunnel...
Food for thoughts!